Wow! Di ako makapaniwala! Naka 11,000 visits na ako for this month. Maraming maraming salamat sa mga bumibisita, nagbabasa, at nagcocomment sa mga kuwento ko. Masaya ako na may nakaka-appreciate ng gawa ko. Huwag kayong mag-alala, magpopost pa ako ng maraming maraming kuwento!
Maraming salamat pong muli!
***
This story is now published by Precious Pages as LIBRONG ITIM VOLUME 9. Get it now to read the full story and read more of my other horror stories! 😀
***
“Makulimlim sa labas, ah”, mahina kong sabi. Madilim sa loob ng aming bahay dahil pinatay ko ang ilaw. Sayang kasi ang kuryente. Ako lang ang tao sa bahay, hindi ko alam kung saan silang lahat pumunta.
Muli akong nahiga sa aming lumang sofa at ipinagpatuloy ang panonood ng black and white silent movie. Hindi ko alam ang pamagat ng pelikula. Hindi ko rin alam kung comedy ba ito, action, horror, o drama. Basta’t nagrerelax lamang ako dahil maya-maya ay papasok na ako sa trabaho.
Kinuha ko ang isang balot ng sitsirya na nakalagay sa lamesita sa harapan ko.
“Luma na ata ito,” sabi ko dahil malambot na ang sitsirya at wala ng lasa ngunit nagpatuloy pa rin ako sa pagkain.
“Dong! Dong! Dong! Dong! Dong! Sunud-sunod ang batingting ng maliit naming orasan na nakasabit sa pader, hudyat na alas-singko na ng hapon. Oras na upang maghanda at pumasok sa trabaho. Oras na upang makinig at makipag-usap sa mga kanong laging galit at gustong makipagtalo.
Excited na excited si Lanie sa kanyang bagong trabaho sa call center. Fresh graduate kasi siya at ito ang kanyang unang trabaho. Maganda ang office nila, malaki at moderno ang mga kagamitan. Natutuwa din siya sa mga kapwa niya trainees. May mga galing na sa ibang call centers, may mga may edad na, at mayroon din naman katulad niya na unang sabak pa lamang sa mundo ng call center.
“Okay, guys,” sabi ng trainer nilang si Candy. “We will assign you your respective lockers so you can leave your stuff there. I trust you brought your padlocks like I said yesterday.”
Isang malakas na “Yes” ang pumuno sa loob ng training room, lalo na sa grupo ni Lanie na pawang mga baguhan.
“I’ll call out your name one-by-one and I’ll give you a paper where your locker number is written. Proceed to the guard and show that paper to him. He will open your locker for you. Understood?”
“Yes, Candy!” malakas na sagot nilang lahat.
“Nikki, samahan mo naman akong mag-CR.”
Lumingon si Nikki mula sa pagkakatitig sa kanyang blankong monitor patungo sa direksyon na pinagmulan ng boses. Nakita niyang nakatayo sa likod niya sa Abigail.
“Samahan mo naman ako mag-CR,” pag-uulit ni Abigail.
“Sus!” nakangiting sabi ni Nikki, “Bakit naman kasi kailangan pang may kasama sa pag-C-CR?”
“Ganon talaga,” sagot ni Abigail. “Saka, wala ka namang call eh. Samahan mo na muna ako.”
“Oh sige, sige,” natatatawa lang si Nikki habang ni-lo-log-out ang kanyang PC. Pagtayo niya ay iginala niya ang kanyang paningin sa call center floor. Team na lang nila ang natitirang nag-ca-calls at bakante na ang karamihan ng mga stations. Sila kasi ang kahuli-hulihang team na umuuwi. Closer, kung baga. Buti na lang at kaunti na rin lang ang calls na pumapasok kaya halos nagre-relax lang silang lahat.
Sa loob ay abala ang magkaibigan sa pagre-retouch sa harap ng salamin. Silang dalawa lang ang tao sa CR.
“Alam mo, napapansin ko na tuwing may mag-C-CR sa atin, palaging naghahanap ng kasama,” biglang sabi ni Nikki habang nagpupulbo ng mukha. “Kahit si boss laging nagyayaya ng kasama pag mag-C-CR.”
(This is an original work by MartinTristan M. Carneo. For more stories from this author, please visit kuwentonghorror.wordpress.com)
Hmmnn…. nagsurf ako sa internet at ako ay lubhang nagulat ng makitang nakapost ang mga kuwento ko dito sa iba’t ibang mga website at blogs. Mga readers, nakasaad po sa aking sidebar na bawal irepost o ipublish ang mga kuwento ko ng walang paalam. Buti may konting nag bigay attribute. Sana nga lang ay naglink back.
Yung iba malala. Talagang inangkin ang mga kuwento ko at sinabing sila ang sumulat. Guys, sana naman ay respetuhin natin ang gawa ng iba. Kung gusto ninyong bisitahin ang mga page niyo at may magcomment, magsulat kayo ng sarili ninyong istorya. Hindi yung nangunguha kayo doon sa mga naghirap magsulat. Hindi naman ganoon kahirap magsulat. Practice lang ang kailangan. Hindi kayo mahahasa kung mangongopya lang kayo.
Tandaan, ang copyright law ay automatic na nag-aapply sa lahat ng mga gawa ng isang tao. Kaya’t ako po ang may-ari/copyright owner ng mga kuwento sa blog na ito. Kung gusto ninyong ipost ang mga kuwento ko sa inyong site/page, kailangan kayong humingi ng pahintulot.
Pasensya na lang sa mga nakita kong namulot ng kuwento ko dito. Mapipilitan akong ireport kayo at ipasuspend ang inyong mga account for copyright infringement.
Maraming salamat po.
Martin Tristan M. Carneo
Sabi Nila – Pinoy Horror Stories
Writer
Dear readers,
Maraming salamat sa patuloy ninyong pagbisita at pagbabasa ng aking mga kuwento. Kung wala kayo ay wala rin ang Sabi – Nila (naks!)
Gusto ko lamang po sanang ipaalala na ang lahat ng mga kuwento dito ay isinulat ko at protektado ng copyright law. Bawal po itong ipost or ipublish sa ibang site or sa mga books.
Kung gusto ninyo ito irepost, ipagpaalam niyo po muna sa akin.
Nasabi ko lang naman ito dahil natuklasan ko na may nagpost ng ilan sa mga kuwento ko sa ibang site (http://www.wattpad.com/user/MiguelAronVTorres). Kaya ako po ay nananawagan kay Mr. Miguel Aron V Torres. Pakitanggal po ang mga kuwento ko sa inyong wattpad account. Kung hindi po ay mapipilitan akong ireport kayo.
Inuulit ko po, akin po lahat ng mga kuwento dito at sila ay bawal ipost o ipublish o irepost ng wala ang aking permiso.
Maraming salamat po!
Sabi Nila - Pinoy Horror Stories 