Walang Bampira sa Pilipinas

“ANO BA NAMAN ITO?” galit na tanong ni Brando. “Hindi ba nila alam na walang bampira sa Pilipinas!”

Kasalukuyang pinapanood ng lalake sa maliit na telebisyon na nasa kanyang harapan ang isang sikat na soap opera tungkol sa mga bampira. Ayaw naman talaga niya sa palabas na iyon ngunit wala naman siyang ibang mapagpipiliian dahil ‘yun lamang ang istasyon na nakukuha ng kanyang TV. Wala rin naman kasi siyang ibang mapagkakaabalahan. Wala kasing kalaman-laman ang maliit na bahay na kinaroroonan niya. Tanging ang telebisyon lamang na nakapatong sa isang kahoy na lamesa, ang lumang silya na inuupuan niya, at ang batang nakagapos at nakapiring ang mga mata na nakahiga sa isang maduming kutson ang makikita sa loob ng bahay.

Ang Damit Pangkasal

“NAKU ANAK, HUWAG NA HUWAG MONG ISUSUKAT ‘YUNG GOWN MO,” alalang sabi ni Marta sa anak na si Ellen ng puntahan nila si Aling Thelma, na siyang nagtatahi ng damit-pangkasal ng dalaga.

“At bakit naman, nay? Dahil ba sa hindi matutuloy ang kasal ko?” pabirong tanong ni Ellen. “Nay naman. Hanggang ngayon ba naman, naniniwala pa kayo sa mga pamahiin na ‘yan.”

Napailing lang si Marta. Laking probinsya kasi siya kayat napakarami niyang alam na pamahiin at tradisyon, na pilit niyang ipinamamana sa anak.

“Walang masama kung susunod tayo,” malumanay na sagot ni Marta. “Tingnan mo ang nangyari sa Tiya Belen mo. Ayun! Tumandang dalaga.”

(This is an original work by MartinTristan M. Carneo. For more stories from this author, please visit kuwentonghorror.wordpress.com)

Kilalang-kilala sa buong angkan nila si Belen, ang nakatatandang kapatid ni Marta. Paborito kasi itong pagkuwentuhan ng kanilang mga kamag-anak lalung-lalo na kapag napupunta ang usapan tungkol sa kasalan at mga pamahiin. Noong kadalagahan kasi ni Belen, ikakasal na sana ito sa isang mayamang haciendero. Ngunit dahil sa hindi naniniwala sa mga pamahiin, isinukat niya ang kanyang traje de boda noong gabi bago ang kasal. Laking kilabot ng kanilang ina ng makita ang dalaga. Matinding sermon ang inabot ni Belen ngunit pinagtawanan lamang niya ang lahat ng mga iyon. Kinabukasan, araw ng kanyang kasal, nakita ang kanyang mapapangasawa na lumulutang sa ilog. Patay na, biktima ng mga holdaper.

Ang Litrato

“UY, ‘DI BA NGAYON KA LANG MAKAKAPUNTA SA MANILA ZOO?” tanong ni Jennifer sa kaibigang si Gemma pagkatapos magbayad ng entrance fee sa gate ng Manila Zoo.

Day-off ng magkakaibigan kaya niyaya ni Jennifer sina Gemma at si Debbie na mamasyal.  Hindi pa kasi nakakapunta sa zoo si Gemma dahil laking probinsya ito.

“Huwag mo namang ipagkasigawan,” nahihiyang sabi ni Gemma. “Para naman akong probinsiyana niyan, eh.”

“Eh, probinsiyana ka naman talaga, ‘di ba?” natatawang sabi ni Debbie.

Magkakatrabaho silang tatlo sa isang factory. Mabilis na napalapit si Gemma sa dalawa. Siya kasi ang pinakabata sa tatlo kayat parang nakababatang kapatid ang turing sa kanya ng dalawang kaibigan.

Pagpasok nila ng gate ay bumulaga kaagad sa kanila ang isang malaking elepante. Hindi mapigilan ni Gemma ang mapangiti.

“Naku! May bata, ngayon lang nakakita ng elepante!” pambubuska ni Jennifer.

“Ano ba!” natatawang sagot ni Gemma sabay mahinang hinampas ang braso ng kaibigan.

Nagpatuloy sa paglilibot ang tatlo. Tuwang-tuwa sila sa hindi maitagong reaksyon ni Gemma sa mga hayop na nakikita nila. Talagang parang itong isang munting bata.