Secret School Rules – Going Up

Going Up

ni Tristan Martin

            Halos alas-diyes na ng umaga nang dumating sa C______ Academy si Anthony. Mabagal ang kanyang lakad, pipikit-pikit pa ang mga mata at ilang beses naghikab. Hindi nakabutones ang suot niyang puting polo, na medyo gusot-gusot pa. Wala rin siyang suot na ID ngunit hindi na siya sinita ng guwardiya at umiling na lamang nang makita ang lalaki.

            Matangkad si Anthony, lagpas anim na talampakan. May kagandahang lalaki siya, kulay brown ang medyo kulot na buhok, at may dalawang hikaw na nakatusok sa kanyang kaliwang tainga. Dati siyang player sa basketball varsity team ng school ngunit napaalis dahil sa katakot-takot na reklamo at gulo na kinasangkutan niya. Kung hindi lang may kaya ang kanyang mga magulang ay tiyak na matagal na siyang na-kick-out. Kaya ngayong grade 12 na siya, marami ang natutuwa, mga estudyante at mga guro, na malapit na rin siyang umalis at mawala sa paaralan.

            “Pambihira, hindi na dapat ako pumasok”, bulong niya. Madaling-araw na kasi siya nakauwi dahil galing siya sa inuman kasama ng kanyang barkada. Plano niya sana na matulog na lang sa bahay nang buong araw, ngunit hindi niya inaasahan na walang pasok ang kanyang ina.

            Ang sarap-sarap ng tulog ko tapos bigla kang tatalakan. Kahit naman sino, masisira ang araw, sabi niya sa sarili. Kapag naka-graduate ako at nakahanap ng trabaho, lalayas na ko sa walang-kwentang bahay na ‘yon!

            Hinimas-himas niya ang kanyang kanang sentido na biglang kumikirot. May hangover pa ‘ata ako!

            Dumura siya sa damuhan sa kanyang kaliwa at pagkatapos ay pumanhik ng hagdanan papasok sa Main Building ng paaralan. Pagkapasok, lumiko siya sa kanang pasilyo at tinungo ang hagdanan. Walang ibang tao sa hallway, lahat ng mga estudyante ay nasa kani-kanila nang mga klase. Dinaanan niya ang Cashier at lumingon sa loob. Nakita niya na sinusundan siya ng tingin ng cashier na nakasilip sa salaming bintana.

            Alam ko lahat kayo gustong mawala na ako. Huwag kayong mag-alala, sukang-suka na rin ako sa inyo at sa school na ‘to!

Secret School Rules – Ang School Caretaker

Ang School Caretaker

ni Tristan Martin

PART 0 (List of Rules): https://kuwentonghorror.wordpress.com/2021/05/14/secret-school-rules/

PART 1 (Ako Lang Ba?): https://kuwentonghorror.wordpress.com/2021/07/01/ako-lang-ba/

Binuksan ni Kyle ang kanyang mga mata at tumitig sa kwadradong salamin na nakasabit sa isa sa mga poste sa loob ng CR ng caretaker’s room. Lumapit siya rito at idinilat nang mabuti ang mga mata, gamit ang dalawang kamay ay hinila niya pababa ang balat sa ilalim ng kanyang mga mata. Medyo namumula ang mga puti nito, ang mga ugat ay parang mga gumagapang na baging at sa pakiramdam niya, tumitibok-tibok ang mga ito na parang may sariling buhay.

Puyat na naman. Wala na namang tulog, nasabi niya sa sarili.

Tumungo siya at binuksan ang gripo sa maliit na puting lababo at sinahod ang tubig gamit ang mga palad. Pagkatapos ay yumuko siya at ihinilamos niya ang malamig na tubig sa kanyang mukha.

Tumayo siya at kinuha ang isang maliit na towel na nakasabit sa isang pako sa likuran ng pinto ng CR. Ipinunas niya ito sa kanyang mukha, idinampi-dampi na para bang nilalasap ang pakiramdam ng malambot na tela.

Matapos magbuntong-hininga ay lumabas na siya ng CR. Dumiretso siya sa “office” sa caretaker’s room. Isa lamang iyong maliit na silid, sa katunayan isang maliit na bahay kubo, na gawa sa mga tablang kahoy at yero. Ipinatayo ang kubong iyon two years ago upang may matirhan si Kyle. Dati, sa loob siya ng Main Building nag-o-opisina at umuuwi sa nirerentahang apartment ngunit dahil na rin sa insidenteng nangyari dalawang taon na ang nakararaan, kinailangan niyang manatili sa loob ng paaralan sa gabi. Dahil noong taon na iyon, nadagdag sa listahan ang rule number six.

Naupo si Kyle sa plastic na upuan sa likuran ng kanyang lamesa. Ang kanyang opisina, na itinuturing na rin niyang salas, ay binubuo ng isang kahoy na desk na nasa tapat ng pintuan, isang kulay pulang sofa sa gilid malapit sa bintana, at isang maliit na istante kung saan nakapatong ang isang lumang TV. Sa gabi, naglalatag na lamang siya ng kutson na ngayon ay nakarolyo sa loob ng kanyang aparador.

Tiningnan niya ang bilog na orasan na nakasabit sa pader sa kanyang kaliwa at nakita na alas siyete kuwarenta na. Siguradong nagdadatingan na ang mga estudyante. Kaagad niyang pinagsama-sama ang mga papel at folder na nasa ibabaw ng kanyang lamesa at inayos ito. Pagkatapos ay binuksan niya ang kanang drawer at inilagay ang mga papel sa loob. Isasara na niya sana ito nang biglang matigilan. Bahagya siyang yumuko at may sinilip sa loob.

SABI NILA EPISODE 4 NOW UPLOADED!

Uploaded na po sa Youtube ang episode 4 ng ating horror animation series na Sabi Nila – Pinoy Horror Stories. Muli, meron po itong dalawang kwento:

Side A – Tulog Na, Baby…

Side B – Matanda na si Inay

Sana po ay mapanood ninyo at ma-share sa inyong mga kaibigan at mga kapamilya. Maraming salamat po!!!

SERGEANT-AT-ARMS

SERGEANT-AT-ARMS

ni Tristan Martin

                “All right! Ang ating escort at muse ay si Herbert Latag at si Judy Lee Vicente,” malakas na anunsiyo ni Ms. Agoro sa buong klase. Sinundan ito ng mga palakpakan mula sa mga estudyante.

                Hay, ano ba naman ito, panaghoy ni Alexis sa kanyang isipan. Bakit ba may class officers pa, samantalang senior high na kami? Pang-elementary lang ito, eh!

                Ipinihit niya ang kanyang ulo na nakadantay sa kanyang kanang kamay at lumingon sa labas ng bintana. Nagkukulay kahel na ang kalangitan dahil papalubog na ang araw.

                Bakit naman kasi nag-election pa ng mga officers, eh, malapit na ang uwian? naisip pa niya sabay buntong-hininga. Kakasimula lamang ng school year at halos wala pa siyang kakilala. Transferee kasi siya sa school na ito dahil lumipat sila ng bahay.

                Pumalakpak nang tatlong beses si Ms. Agoro kaya’t napabalik ang tingin ng binata sa kanilang guro. Nakatayo na ito sa gilid ng classroom, sa tabi ng bintana katapat ng pintuan.

                “Now, last position na itong pagbobotohan natin,” sabi ng guro habang ang dalawang kamay ay magkadaop sa tapat ng kanyang dibdib. Napansin ni Alexis na biglang naging seryoso ang hitsura ng may edad na nilang titser at nawala ang ngiti nito sa mga labi.

                “Kailangan na nating i-elect ang ating class sergeant-at-arms.”

                Biglang nagbulung-bulungan ang mga estudyante sa loob ng classroom, na ikinagulat ni Alexis. Napaupo siya ng tuwid at nagpalinga-linga sa kanyang mga kaklase.

                “Okay, everyone,” pagpapatuloy ni Ms. Agoro, “any nominees? Kailangan natin ng isang lalaki at isang babae.”

                “Ma’am, ako po! Ako po!” Isang lalaki ang nagtaas ng kanyang kamay.

MGA KAKAIBANG “BATAS” SA AMING TODA (PART 5)

MGA KAKAIBANG “BATAS” SA AMING TODA (PART 5)

 ni Martin Tristan M. Carneo

Read Part 1 Here:

https://kuwentonghorror.wordpress.com/2019/11/12/mga-kakaibang-batas-sa-aming-toda-part-1/ Read

Part 2 Here:

https://kuwentonghorror.wordpress.com/2020/09/06/mga-kakaibang-batas-sa-aming-toda-part-2/ Read

Part 3 Here:

https://kuwentonghorror.wordpress.com/2020/10/30/mga-kakaibang-batas-sa-aming-toda-part-3/ Read

Part 4 Here:

https://kuwentonghorror.wordpress.com/2021/01/04/mga-kakaibang-batas-sa-aming-toda-part-4/

(WARNING: Ang kuwentong ito ay naglalaman ng maseselang eksena at paksa tulad ng sexual abuse at violence.)

Nakapanood ako ng balita sa TV kagabi roon sa karinderiang kinainan ko ng hapunan. Halos hindi na kasi ako nakakapanood dahil wala namang TV sa tinutuluyan ko. Grabe ang mga krimen na nangyayari ngayon, ano? Parang lalong dumadami ang patayan at pang-aabuso. Nakakaawa ang mga biktima dahil madalas, hindi sila nakakakuha ng hustisya. Naalala ko tuloy ‘yung nangyari sa akin isang beses na pumasada ako. Ayoko sanang i-kuwento ito dahil isa ito sa pinakanakakatakot at pinakanakaka-trauma na nangyari sa akin.

Medyo matagal-tagal na ring may na-ingkwentro akong kakaiba sa daan habang bumibiyahe kaya siguro nakampante ako at nakalimutan ang rules ng aming TODA. Nakalimutan ko ang tungkol sa rule number four.

Mga alas singko pasado na yata nang lumiko ako sa __________ Street. May service ako noon at kakahatid ko lang ng mga estudyanteng sundo ko sa mga bahay nila at papauwi na sana ako. Hindi pa naman talaga ako pagod kaya’t nang may makita akong isang dalaga sa tabi ng daan na pumapara, agad akong tumabi para isakay siya. Tutal, maaga pa naman.

“Sa’n ka, ‘te?”

“Manong, sa may ilog lang po ako,” malamya niyang sabi.

Kaagad naman akong tumango at hinayaang pumasok ang babae sa loob ng traysikel. Pagkatapos ay pinaandar ko na ang aking motor at tinungo ang kaisa-isang ilog dito sa aming barangay. Malapit iyon sa bilyaran na pag-aari ng mga De Castro, ang isa sa pinakamayayamang pamilya dito sa amin. Sa katunayan, maraming mga taga-rito ang nagsasabi na pag-aari ng pamilya De Castro ang mga lupain doon, kasama na ang ilog na ilang metro lamang ang layo sa malaking bahay ng pamilyang iyon. Kilalang-kilala ang pamilyang iyon dito sa ________. Sa pagkakatanda ko, isa sa mga kamag-anak nila ang naging dating presidente ng aming TODA noon.

Mga limang minuto ang nakalipas bago ko napagtanto ang aking pagkakamali. Nanigas ang aking katawan at napamura ako.

Oo nga pala, ang rule number four! sigaw ko sa aking isipan.

Kapag dumadaan sa ______ Street tuwing hapon, maaaring may pumara sa iyong babaeng naka-asul na bestida kapag wala kang pasahero. Tumigil ka at huwag na huwag siyang lalagpasan. Tanungin kung saan siya papunta.
Kapag sinabi niyang “sa bukid,”” isakay mo siya. Habang nasa loob siya ng traysikel, huwag na huwag mo siyang sisilipin. Pag dating sa bakanteng lote sa tapat ng ________, itabi mo ang iyong traysikel, pumikit, at bumusina ng tatlong beses. Maghintay ng tatlumpung segundo bago muling dumilat at patakbuhin ang iyong traysikel. Huwag na huwag mong hahanapin kung saan nagpunta ang babae.
Kapag sinabi niyang “sa ilog,” humingi ng pasensya at sabihin hindi ka na aabot doon dahil pauwi ka na. Pagkatapos ay mabilis na umalis sa lugar na iyon at dumiretso sa iyong bahay. Huwag na huwag ka nang magbiyahe sa araw na iyon.

MGA KAKAIBANG “BATAS” SA AMING TODA (PART 3)

Read Part 1 Here:

https://kuwentonghorror.wordpress.com/2019/11/12/mga-kakaibang-batas-sa-aming-toda-part-1/

Read Part 2 Here:

https://kuwentonghorror.wordpress.com/2020/09/06/mga-kakaibang-batas-sa-aming-toda-part-2/

Malamang, iniisip ninyo kung ano na ang nangyari sa akin, sa drayber ng ___TODA sa ________, Cavite. Medyo natagalan ako sa pagsusulat dahil umalis na ako sa bahay ko. Umalis na ako sa Cavite. Hinahanap nila ako. Gusto nila… gusto nila akong…

Hindi, ayoko nang isipin. Halos hindi na ako makakain at makatulog dahil sa napakaraming mga bagay na tumatakbo sa isip ko. Kahit pinipigilan ko, patuloy na nanunumbalik sa isipan ko ang mga nangyari. Paulit-ulit, parang isang pelikula na walang katapusan. Noong una ay sinubukan kong pag-isipan at pag-aralan ang mga kaganapang nasaksihan ko at naging bahagi ako. Binusisi ko kung saan ako nagkamali, kung aling aksyon ba ang dapat ay hindi ko ginawa o kaya’y binago ko. Pilit kong kinukumbinsi ang aking sarili na wala akong ginawang masama, na isa lamang akong biktima kahit hindi ko lubos na maipaliwanag kung ano ba talaga ang nangyari.

Sinusulat ko ito ngayon gamit ang Notes app ng cellphone ko. Noong umalis ako sa bahay ko – hindi, mas tama kung sasabihin ko na tumakas ako – tanging ang nadala ko lamang ay ang damit na suot ko, ang wallet sa bulsa ko, at kaunting barya. Buti na lamang at nadampot ko ang cellphone ko na lamesa bago ako tumalon sa bintana.

MGA KAKAIBANG “BATAS” SA AMING TODA (PART 2)

MGA KAKAIBANG “BATAS” SA AMING TODA (PART 2)

ni Martin Tristan M. Carneo

Magandang araw po sa inyong lahat. Ako na naman po ito, ang tricycle drayber sa ____TODA sa _______, Cavite. Sa nakaraang post ko ay nai-share ko ang naging karanasan ko noong nagsimula ako bilang isang tricycle drayber. Maaari niyong basahin ang post ko na iyon dito:

https://kuwentonghorror.wordpress.com/2019/11/12/mga-kakaibang-batas-sa-aming-toda-part-1/

Gaya ng naikuwento ko, binigyan ako ng dating kapitbahay ko na pinagbilhan ko ng tricycle ng isang listahan ng mga “Rules” na dapat kong sundin bilang miyembro ng _____TODA. Noong una ay ipinagbawalang-bahala ko lamang iyon dahil inakala kong isa lamang iyong biro. Ngunit, isang gabi na maranasan ko ang isang kakaiba at nakakatakot na pangyayari, natuklasan ko na totoo pala ang lahat.

Naalala ko nga isang tanghali pagkatapos kong kumain, pabalik na ako noon sa terminal nang makita ko sa kalsada ang lalaking pumapara sa akin. Medyo may edad na siya, maitim ang kulay ng balat at abo na ang kanyang buhok. Nakasuot siya ng isang kulay berdeng long-sleeves na T-shirt na nakatupi sa may bandang siko. Kupas na ito at gusut-gusot. Ang suot naman niyang maong na pantalon ay kupas na rin at putol sa may ibaba ng kanyang tuhod. Sa kanyang kaliwang kamay ay hawak-hawak niya ang isang salakot.

MGA KAKAIBANG “BATAS” SA AMING TODA (PART 1)

MGA KAKAIBANG “BATAS” SA AMING TODA (PART 1)

ni Martin Tristan M. Carneo

 

Mag-iisang taon na akong traysikel drayber dito sa ______, Cavite. Nagsimula ako last year nang mabili ko sa kapitbahay namin ang kanyang traysikel. Kasabay ng paglipat ng prangkisa sa aking pangalan, pa-simple rin niya akong inabutan ng kapirasong papel at pagkatapos ay nagmamadali siyang umalis. Uuwi na kasi siya ng probinsya dahil lalagay na siya sa tahimik. Nang mabasa ko ang nakasulat sa papel, hindi ko malaman kung matatawa o mapapakamot na lamang ako ng ulo.

 

“Ginu-good time ‘ata ako nito, ah?” sabi ko sa sarili. “Gusto pa akong takutin!”

 

Narito ang nakasulat sa papel na ibinigay niya sa akin.

Bawal Gumamit ng Calculator

Bawal Gumamit ng Calculator

ni Martin Tristan M. Carneo

Exam na naman sa Math. Siguradong sasakit na naman ang mga ulo namin. Pero wala naman kaming magagawa. Sanay na rin kaming lahat. Pag dating sa pag-mamaniobra ng mga numero sa isipan at sa papel, numero uno ang eskwelahan namin. Kahit gaano kalaking numero pa ‘yan, mapa-multiplication o division man, kayang-kaya naming lahat.

Kaya’t laking gulat ko nang makita si Alex na may kung anong bagay na dinudukot mula sa kanyang bag. Kahit hindi ko pa nakikita ay alam ko na kung ano iyon. Agad akong tumayo para pigilan siya.

“Alex, huwag kang guma-“

Natigilan si Alex at lumingon sa akin, ang isang kilay ay nakataas. Ngunit huli na ang babala ko. Sa kanyang kanang kamay ay hawak-hawak niya ang isang parihabang bagay na gawa sa kulay-abong plastik.

Isang calculator.

“Hindi!” bulalas ko sabay sabunot sa sarili kong buhok habang nakapikit.

Oo, bagong transfer lang si Alex at mag-iisang linggo pa lamang na pumapasok. Ngunit bakit hindi niya alam? Wala bang nagsabi sa kanya?

Sunud sunod kong narining ang boses ng aking mga kaklase. Malamang ay nakita na rin nila ang ginawa ni Alex. Muli akong dumilat at hinanap si Jessica, ang class president namin. Tungkulin niya na ipaliwanag sa mga transferees ang tungkol sa mga alituntunin ng eskwelahang ito. Mga alituntunin na hindi mababasa sa ‘student handbook’.

(This is an original work by MartinTristan M. Carneo. For more stories from this author, please visit kuwentonghorror.wordpress.com)

Makakaupo Pa

Makakaupo Pa

ni Tristan Martin

 

(This is an original work by MartinTristan M. Carneo. For more stories from this author, please visit kuwentonghorror.wordpress.com)

Uwian na naman. Pahirapan na naman sa pagsakay pauwi.

“Maluwag pa,” sigaw ng konduktor na nakasuot ng puting polo. “Makakaupo pa.”

Nagtakbuhan ang mga tao. Siyempre, kasama na ako doon. Nagbulag-bulagan na lamang ako at nagkunwaring walang nakikitang babae o matanda sa likuran ko at ginamit ang aking katawan para harangan ang pintuan upang mauna ako. Pagkaakyat, dumiretso ako sa gitna kung saan may mga bakante pang upuan. Pabagsak akong naupo at umusog sa tabi ng bintana nang may ngiti sa aking mga labi.

Sunud-sunod ang mga tao sa pag-akyat sa bus, lahat umaasang makakaupo at magiging kumportable ang kanilang biyahe pauwi.

“Diretso lang kayo sa loob. Makakaupo pa kayo,” sabi ng matandang konduktor sa mga pasaherong nakatayo sa harapan ng bus.

Nang makaupo na ang lahat, saka lamang kami umandar. Nagsimula na ring mag-ticket ang konduktor. Nakailang tigil pa ang bus upang makapagsakay ng mga pasahero. Ako nama’y bahagyang nakaidlip, ang aking ulo’y nakasandal sa salaming bintana.

Bigla akong naalimpungatan nang magpreno ang bus, dahilan upang ako’y muntikang mahulog sa aking kinauupuan.